Άρθρο Απριλίου

«Όταν κλαίει η αγάπη, η μοναξιά κάνει γιορτή»

Οι μέρες του Πάσχα ήρθαν και πέρασαν…
Όπως συμβαίνει κάθε χρόνο, έτσι και φέτος, σε λίγους από εμάς έγιναν «βίωμα».
Οι περισσότεροι αρκεστήκαμε στο τσούγκρισμα των αυγών και στην προβολή της «πανηγυρτζίδικης» λαμπάδας μας! Το βράδυ του Μ. Σαββάτου, λίγα μόλις μέτρα δίπλα μου, στεκόταν ένας ηλικιωμένος κύριος μόνος του και με μάτια βουρκωμένα (έτσι τουλάχιστον τα φαντάστηκα) περίμενε το «Χριστός Ανέστη». Δεν μπόρεσα να ξεκολλήσω το βλέμμα μου από πάνω του, ελπίζοντας ότι κάποιος θα τον πλησιάσει από λεπτό σε λεπτό, θα τον χτυπήσει φιλικά στην πλάτη και θα του ζητήσει συγνώμη για την καθυστέρηση.
Πέθανε η ελπίδα μου στις 12:01, έστω και τελευταία! Τα πυροτεχνήματα κατέκλυσαν τον ουρανό και εκείνος πήρε αθόρυβα το δρόμο προς…το άγνωστο. Λες να τον περιμένει η γυναίκα του με ένα ζεστό πιάτο μαγειρίτσα, λες οι γιοι του και οι κόρες του απλά να στρώνουν το τραπέζι και να μην προλάβαιναν να τον συνοδεύσουν;
Πόσο σκληρό είναι να είσαι μόνος κάτι τέτοιες ώρες; Αυτές οι σκέψεις με περιτριγύριζαν μέχρι να δοκιμάσω το κόκκινο αυγό στο οικογενειακό τραπέζι. Μετά ξεχάστηκα… Όπως, εξάλλου, κάνουμε όλοι μας όταν η μοναξιά χτυπάει την πόρτα των «δίπλα» και όχι εκκωφαντικά τη δική μας…

Βίλυ Αργυρούδη