Οι Minor Project, στα λημέρια μας...

Πηγή: news.youropia.gr

Η μουσική είναι ένα ποτάμι, που σε πλένει, σε ξυπνά, σε φέρνει στην κάθαρση σου. Αυτό ένιωσα όταν άκουσα τους Minor Project. Δεν θέλω να πω κάτι άλλο. Απλά, ψάξτε τους.

Έπρεπε να τους μιλήσω. Να τους γνωρίσω, κάτι. Και έτσι γνώρισα τον Στάθη. Τον Ευστάθιο Χρυσοβαλάντη Δράκο καλύτερα. Γιατί, τέτοιο επίθετο, δεν το κρύβεις. Και ξες τι του εύχομαι;
Να ξεράσει φωτιές στην ελληνική μουσική σκηνή, και να αφήσει το στίγμα του με τους Minor Project. Με τον Βίκτωρα Φορλίδα, τον Αλέξανδρο Μπαλτά και τον Γιώργο Κολοκυθά

Κρίση. Οικονομική. Μας έλειψε η κρίση, aka κριτική σκέψη; Φερόμασταν σαν κροίσοι; Πως σκέφτεται η γενιά μας πλέον; Για που το 'βαλε και πόσο σταθερά τα βήματά της;
Η αλήθεια είναι πως όντες, και οι τέσσερις, μη οικονομικά ανεξάρτητοι φοιτητές, την οικονομική κρίση την βιώνουμε κυρίως από την αναφορά σε αυτή… Αν δεν ήμασταν σίγουροι για την ύπαρξή της από γονείς, φίλους και πάει λέγοντας, πιθανόν να σκεφτόμασταν ότι είναι κάποιου είδους τεχνική μαζικού εκφοβισμού. Δυστυχώς δεν είναι. Ή αν είναι, έχει κάνει πολύ καλά τη δουλειά της…
Η κριτική σκέψη ήταν κάτι το οποίο ίσως δεν χρειάστηκε να εξασκήσουμε, δεδομένου του ότι ζούσαμε μια ζωή σαν κροίσοι, όπως λες. Μια ζωή παράδοξης ευημερίας, ας πούμε εμείς. Όπως αποδείχτηκε, η κριτική σκέψη είναι κάτι παραπάνω από τρόπος αντιμετώπισης προβλημάτων, είτε αυτά είναι οικονομικά, είτε άλλης φύσεως. Είναι τρόπος ζωής. Είναι μια φιλοσοφία, που ευτυχώς η γενιά μας έχει αρχίσει να την εξασκεί πιο μαζικά τον τελευταίο καιρό. Αυτό που έχουμε καταφέρει, είναι να συζητάμε για τα προβλήματά μας, μικρά ή μεγάλα. Να μην φοβόμαστε να τα αναλύσουμε και να διακρίνουμε τις πηγές τους. Να βλέπουμε τον συνάνθρωπο, σαν συμπάσχοντα και όχι σαν ανταγωνιστή. Ακόμα και αυτό είναι ένα πρώτο βήμα.

Όσον αφορά το αν θα υπάρξει δεύτερο ή τρίτο, κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά. Το σίγουρο είναι πως αν αποτελέσει αυτή η κουλτούρα κάποιου είδους μόδα, που θα κάνει τον κύκλο της και θα κοπάσει αμέσως μετά το τέλος του καταιγισμού ειδήσεων σχετικών με την κρίση από τα ΜΜΕ, είμαστε άξιοι της μοίρας μας.


Ελεύθερη δισκογραφία... Πρέπει να 'χεις balls για να το επιλέξεις. Πως νιώθετε για τούτη σας την κίνηση;
Ίσως πριν λίγα χρόνια να ήταν θέμα επιλογής. Επιλογή για μια πιο «ανεξάρτητη» στάση, μια προσπάθεια διαχωρισμού της προσωπικής σου μουσικής απόπειρας, ενάντια στην αδιάφορη ή και ιδιοτελή στάση των δισκογραφικών εταιριών.
Αρχίσαμε να παράγουμε μουσική εδώ και ένα χρόνο περίπου, οπότε οι επιλογές μας ήταν σαφείς. Είτε θα επιδιώξουμε να κυνηγήσουμε μια θέση σε κάποια από τις μεγάλες δισκογραφικές εταιρίες, εθελοτυφλώντας για τον επερχόμενο θάνατό τους, που πλέον αποτελεί γεγονός, είτε θα προσπαθούσαμε με τις δικές μας δυνάμεις και των ανθρώπων που εμπιστευόμαστε, ώστε να ακουστεί η μουσική μας λίγο πιο πέρα από την οικογένεια και την παρέα μας.

Όσον αφορά το πως νιώθουμε για την επιλογή μας να είμαστε όπως λες ανεξάρτητοι… Μάλλον νιώθουμε πως ότι γίνεται, γίνεται για καλό. Είναι καθαρά θέμα επιλογών. Νιώθουμε λιγότερο αγχωμένοι σχετικά με το αν η μουσική μας θα γίνει ευρέως γνωστή και θα αποφέρει οικονομικά κίνητρα σε κάποιον τρίτο για να μας «στηρίξει». Αν αυτό μπορείς να το αποκαλείς στήριξη…
Αισθανόμαστε χαρούμενοι, γιατί με τους ανθρώπους που συνεργαζόμαστε έχουμε αναπτύξει τη δική μας χημεία και αυτό δεν συγκρίνεται με κανένα label.
Όσον αφορά τα αρνητικά, ίσως να νιώθουμε ότι δεν έχουμε ιδέα για το που θα πάει, αν θα πάει κάπου παραπέρα. Βέβαια η άγνοια του μετά, δεν έβλαψε ποτέ κανέναν. Ίσως τον ταρακούνησε λίγο, αλλά νέα παιδιά είμαστε. Από αντοχές άλλο τίποτα.

Πόσα από κείνα που κοσμούν τ' αυτιά μας και φτιάχνετε είναι προσωπικές ιστορίες; Πόσα πατούν σε αναμνήσεις; Τι σας κάνεινα γράφετε σ'αυτούς τους καιρούς;
Χμ.. Αν κοιτάξει κάποιος το booklet με τους στίχους νομίζω καταλαβαίνει πως τα λόγια για το κάθε τραγούδι είναι είτε ένα προσωπικό ξέσπασμα απέναντι σε ανθρώπους που μας αγάπησαν υπερβολικά, είτε σε άλλους που άθελα ή ηθελημένα μας καταπίεσαν. Σε άλλους που μας κούρασαν ή μας δημιούργησαν μια εικόνα για μας λίγο πιο διαφορετική από ό,τι την είχαμε ονειρευτεί στα 15. Αφήγηση ιστοριών δεν υπάρχει. Σαφή αναφορά σε αναμνήσεις, επίσης δεν υπάρχει. Υπάρχει όμως σε συναισθήματα που μου προκάλεσε η κάθε ανάμνηση και είχα την ανάγκη να τα γράψω γιατί κάποια στιγμή θα εκρήγνυνταν… Κι αν κατάφεραν να κάνουν αυτό το «μπαμ» πάνω στο εκάστοτε τραγούδι, αυτό είναι μια λύτρωση. Ίσως να' ναι και αυτός ο λόγος. Δεν μπορείς να τα πεις κάπως αλλιώς, ή και να τα πεις, δεν θα σε πάρει κανείς στα σοβαρά.

Διαλέξτε μου έναν Έλληνα καλλιτέχνη. Και πείτε μου γιατί αυτόν. Γιατί τον αγαπάτε, γιατί τον μισείτε, γιατί σας στιγμάτισε.
Και τώρα τα δύσκολα.
Γιατί, όντως, το να πεις ότι αγαπάς κάποιον καλλιτέχνη, είναι σχετικά εύκολο. Βλέπεις ποιος σε έχει επηρεάσει, ποιον ακούς από τα 15 σου και συνεχίζεις να περιμένεις δουλειά του, σαν το τότε δεκαπεντάχρονο.
Μιλώντας για Έλληνα καλλιτέχνη της νέας γενιάς, θα διαλέγαμε τον Βασιλικό. Όσος χρόνος κι αν έχει περάσει από τις κυκλοφορίες των Raining Pleasure, έχει αποδείξει πως αυτό που γινόταν αποτέλεσε όντως ένα κίνητρο κι έναν σταθμό για την αγγλόφωνη ελληνική σκηνή όπως είναι σήμερα. Εκτός αυτού, συνεχίζει να εξελίσσεται και κάθε φορά έχει κάτι νέο να παρουσιάσει. Κυνηγά πάντα την μουσική του καριέρα σαν να βγήκε χθες στην επιφάνεια και αυτό είναι τόσο αξιοζήλευτο όσο και σπάνιο.

Το μόνο που μπορώ να πω ότι μας έκανε αρνητική εντύπωση, είναι πως οι δίσκοι που είχαν κυκλοφορήσει από την εταιρία τους, κοστολογούνται ακόμη στα 18 με 20 ευρώ, από μια πρόσφατη μας βόλτα στα μαγαζιά. Προφανώς δεν φταίει η μπάντα, αλλά η δράση της εταιρίας τους. Καλό είναι να υπάρχει μια κάποια παρακολούθηση της εμπορικής διάθεσης, ειδικά όταν έχει να κάνει με επίσημη κυκλοφορία και μια τόσο δύσκολη επικρατούσα οικονομική κατάσταση.


Περιέγραψέ μου πλέον την καθημερινότητά σας; Τι αλλάζει, ποιοι οι χρόνοι, ποια η οικονομική άνεση και κατάσταση;
Αν και δεν έχει περάσει πολύς καιρός από την κυκλοφορία του δίσκου, η αλήθεια είναι πως υπάρχουν αλλαγές. Ευχάριστες αλλαγές. Αφιερώνουμε, εκ των πραγμάτων, περισσότερο χρόνο στη μουσική μας, στις πρόβες, στην επικοινωνία με ανθρώπους τους οποίους, υπό άλλες συνθήκες, πιθανόν να μη γνωρίζαμε ποτέ.
Όσον αφορά το οικονομικό θέμα, ήταν κατά πολύ χειρότερα στην περίοδο της προετοιμασίας του δίσκου, γιατί μια ανεξάρτητη παραγωγή βαραίνει τον ίδιο τον καλλιτέχνη. Και στην δική μας περίπτωση, τις οικογένειες μας.
Αφού τελείωσε αυτό, μπορούμε να σπαταλήσουμε (με την καλή έννοια πάντα) την όποια σκέψη μας στην παραγωγή νέας μουσικής, τις ζωντανές παρουσιάσεις και φυσικά την ενασχόληση με τις σπουδές μας. Οι οποίες, για κάποιους, αφέθηκαν σε… standby mode περιμένοντας το play να πατηθεί. Κάπου εδώ είναι που το πατάμε!
Πως σκέφτεστε το αύριο; Της χώρας μας, της ελληνικής μουσικής, το δικό σας, της νεολαίας;
Το εγγύς χθες, το δικό μας χθες, ήταν πολύ όμορφο…
Η τελευταία χρονιά, το 'χουμε πει και το ξαναλέμε, πως ήταν από τις πιο παραγωγικές μας. Το δικό μας αύριο, θέλουμε να πιστεύουμε πως θα συνεχιστεί κατ' αυτό τον τρόπο. Μπορεί να 'ναι δύσκολο πλέον, αλλά όλοι θέτουμε τους στόχους μας και αν τους καταφέρουμε, έχει καλώς. Διαφορετικά, η προσπάθεια και μόνο σε ικανοποιεί.
Το μέλλον της ελληνικής μουσικής, νομίζω πως έχει ήδη αρχίσει να σκιαγραφείται. Είναι φωτεινό, πολύ φωτεινό. Μακριά από δεσμεύσεις και γκρίνιες. Είναι σχεδόν σίγουρο σήμερα, πως αν μια τέχνη δεν αποφέρει χρηματικές απολαβές, αυτή είναι η μουσική. Οπότε, είτε θα αναγκαστείς να ζήσεις μακριά από αυτή είτε θα ασχολείσαι μαζί της για τον ρομαντικό λόγο που ξεκίνησες. Γιατί την αγαπάς. Με το κίνητρο αυτό, μόνο κερδισμένη μπορεί να βγει η ελληνική μουσική. Και η μουσική γενικότερα.


http://news.youropia.gr/post.php?id=56937