Εργασία: Καθημερινή ενημέρωση 2 Ιανουαρίου 2020

	H 34χρονη Φινλανδή πρωθυπουργός έφερε την… επανάσταση με 6ωρη εργασία τέσσερις ημέρες ... newsbreak.gr Σκοπός τις είναι οι ώρες εργασίες να μειωθούν και ταυτόχρονα να γίνουν πιο δημιουργικές, αφήνοντας περισσότερο ελεύθερο χρόνο για τους πολίτες.
	Ξεπέρασαν τις 6 χιλ. οι επιθεωρήσεις για αδήλωτη εργασία Ο Φιλελεύθερος (Δελτίο Τύπου) (Ιστολόγιο) Πέραν των 6 χιλ. επιθεωρήσεων σε χώρους εργασίας, πραγματοποίησε τους τελευταίους δώδεκα μήνες η Ενιαία Υπηρεσία Επιθεωρήσεων Εργασίας.
	ΝΕΟΣ ΑΝΑΖΗΤΑΕΙ ΕΡΓΑΣΙΑ… Gortynalive (Δελτίο Τύπου) (Ιστολόγιο) Τώρα έχεις φωνή ελεύθερη γνώμη με Άποψη και την Ευκαιρία που σου Δίνει το Gortyna live.com να μοιραστείς το Θέμα το πρόβλημα την Εκδηλωσή ...
	ΛΙΣΤΑ : Κοινωφελής εργασία ΟΑΕΔ, ΑΣΕΠ προκηρύξεις, επίδομα θέρμανσης, επίδομα γέννας ΕΚΚΛΗΣΙΑ ONLINE (Δελτίο Τύπου) (Ιστολόγιο) ΕΛΛΑΔΑ-ΝΕΑ: Δύο νέα προγράμματα κοινωφελούς εργασίας αναμένεται να προκηρύξει ο ΟΑΕΔ μέσα στο πρώτο τρίμηνο του 2020 που θα αφορούν ...
	4ΗΜΕΡΗ 6ΩΡΗ ΕΡΓΑΣΙΑ ΠΡΟΩΘΕΙ Η ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ ΤΗΣ ΦΙΝΛΑΝΔΙΑΣ Paidis.com (Δελτίο Τύπου) (Ιστολόγιο) Το πιο σημαντικό ερώτημα για εκείνη είναι πόσο θα πρέπει να εργάζονται οι Φινλανδοί.Η πρωθυπουργός ζήτησε δραστική μείωση στο ωράριο εργασίας ...

Ελένη Αντωνιάδου: «Υπάρχει ένα και μοναδικό εμπόδιο στη ζωή, ο εφησυχασμός»

Από: http://www.tovima.gr/vimagazino/interviews/article/?aid=552961

Η 25χρονη ερευνήτρια της Silicon Valley και της NASA και «Γυναίκα της χρονιάς» για το 2013 σύμφωνα με τη διοργάνωση FDM Everywoman in Technology Awards δίνει συμβουλές επιβίωσης

ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ:  30/12/2013 13:42

 

 

 

Παπαδημητρίου Λένα  

Οι «Los Angeles Times» περιέγραφαν πρόσφατα τις «αποκαλύψεις» που είχε κάνει η Σέριλ
Σάντμπεργκ, διευθύντρια επιχειρησιακών λειτουργιών του Facebook και φεμινιστικό icon της νέας χιλιετίας, σε μια ακόμη συνάντηση «γυναικών της τεχνολογίας». Μιλώντας για την ισχνή εκπροσώπηση «του δεύτερου φύλου» στη Silicon Valley, η Σάντμπεργκ έφερε στο φως τα «σεξιστικά» σχόλια δύο ανδρών συναδέλφων της. Ο ένας της είχε πει ότι πολύ θα ήθελε να προσλαμβάνει περισσότερες νεαρές γυναίκες αλλά, πώς να το κάνουμε, δεν είναι όλες ικανές, όπως η Σάντμπεργκ. Ο δε άλλος της είχε εξομολογηθεί ότι ευχαρίστως θα προσλάμβανε περισσότερες νεαρές γυναίκες, αλλά η γυναίκα του σίγουρα θα φοβόταν μήπως κοιμηθεί μαζί τους, πράγμα βέβαια που, όπως τόνισε, πιθανότατα θα συνέβαινε!

Η 25χρονη Ελένη Αντωνιάδου από τη Θεσσαλονίκη, πρότυπο της ολιγομελούς girl power στο μικροσύμπαν της Silicon Valley και της NASA, με πρωτοποριακή έρευνα στη νανοτεχνολογία και στην αναγεννητική ιατρική (αναδείχθηκε «Γυναίκα της χρονιάς» για το 2013 από την κριτική επιτροπή της βρετανικής διοργάνωσης FDM Everywoman in Technology Awards), συμφωνεί ότι σε τόσο ανταγωνιστικά και έμπλεα τεστοστερόνης περιβάλλοντα η επιβίωση είναι ζόρικη: «Είναι βέβαιο ότι μέρη όπως η Silicon Valley, όπου παράγονται πεδία μηχανικής και τεχνολογίας, δημιουργούν ανδροκρατούμενους πόλους με βάση σεξιστικά κατεστημένα. Με χαρά, όμως, μπορώ να πω ότι η ΝASA εντείνει σήμερα τις προσπάθειες για να εξισορροπήσει τα φυλετικά ποσοστά του δυναμικού της με βάση τις κυβερνητικές ντιρεκτίβες. Το πρόβλημα, βέβαια, παραμένει στις αναδυόμενες τεχνικές εταιρείες που επικαλούνται κόστη άδειας μητρότητας ή και επιπλέον κατάρτισης για τις γυναίκες υπαλλήλους. Ομως το πιο πολυέξοδο πράγμα που μπορεί να κατέχει κάποιος είναι ένα "κλειστό" μυαλό!».

Το κορίτσι που «φτιάχνει» ανθρώπινα όργανα από βιοϋλικά και βιοκύτταρα (είναι, μάλιστα, συνιδρύτρια της εταιρείας «Transplants without Donors LCC» για την παραγωγή τεχνητών οργάνων ως εναλλακτική μεταμοσχευτική μέθοδο), η οποία το 2012 επελέγη μέσα από 1.200 φοιτητές να φοιτήσει στη NASA Αcademy και σήμερα εκπονεί (έχοντας εννέα υποτροφίες!) τη διατριβή της στο Πανεπιστήμιο του Ιλινόι, αιφνιδιάζει περισσότερο με τη «γρανιτένια» φιλοσοφία της για τη ζωή (σχεδόν παράταιρη με το νεαρό της ηλικίας της). Λίαν ενδεικτικό το άρθρο που είχε γράψει τον περασμένο Οκτώβριο στην ιστοσελίδα Huffington Post, με τίτλο «Even If No One Else Sees It for You, You Must See It for Yourself (The Survivor Personality)» (Ακόμη και αν κανείς δεν το βλέπει για εσένα, πρέπει να το δεις μόνος σου - Η προσωπικότητα του επιζώντος). Εκεί είχε φροντίσει, μεταξύ άλλων, να καταθέσει και δέκα ολόδικές της κωδικοποιημένες συμβουλές επιβίωσης. Αναφέρουμε ενδεικτικά: «Μη δέχεσαι κανέναν ορισμό της ζωής σου εκτός από τον δικό σου», «Υπάρχει ένα και μοναδικό εμπόδιο στη ζωή, ο δικός σου εφησυχασμός», «Αφησε να σε συναρπάσει ένας παιδικός ενθουσιασμός για τη ζωή και τους ανθρώπους. Τίποτε δεν θα σε ωριμάσει περισσότερο από το να αντιμετωπίζεις τα πάντα με τις καλύτερες προθέσεις» και «Μείνε κοντά σε οτιδήποτε σε κάνει να αισθάνεσαι ευτυχής που είσαι ζωντανός».

Η ίδια εξομολογείται στο BHmagazino ότι αυτό το απόσταγμα ζωής («το να εκτιμώ, δηλαδή, εξίσου το ταξίδι με τον προορισμό και να έχω πίστη στον εαυτό μου») της το ενέπνευσαν πρωτίστως οι γονείς της και οι αντιξοότητες: «Eχω μάθει πιο πολλά από τα λάθη και τις δυσκολίες παρά από τη φυσική ωριμότητα» υπογραμμίζει. «Τόσο ο ακαδημαϊκός όσο και ο επιχειρηματικός κόσμος είναι σκληρά ανταγωνιστικός και αδίστακτος και, δυστυχώς, παρουσιάζονται ιδεοληψίες, προκαταλήψεις και συμπλέγματα, ιδίως κατά των γυναικών και των μεταναστών. Προσπαθώ να απεμπολήσω αυτά τα φαινόμενα επικεντρωνόμενη στην προσωπική μου εξέλιξη. Αλλωστε, αυτοί που σπάνε πρώτοι τα φράγματα είναι αυτοί που τραυματίζονται πρώτοι».

Tι έχει, όμως, να απαντήσει στο αδυσώπητο brain drain τα τελευταία τρία χρόνια στη χτυπημένη από την ύφεση Ελλάδα (όταν το 89% των ελλήνων νεομεταναστών είναι πτυχιούχοι); Και τι θα έλεγε σήμερα (απόφοιτος και η ίδια του Τμήματος Πληροφορικής με Εφαρμογές στη Βιοϊατρική του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας) σε έναν νεαρό έλληνα επιστήμονα με καταβαραθρωμένο ηθικό; «Είναι γεγονός ότι η Ελλάδα της παραγωγικής αποδιάρθρωσης, της δανειοδίαιτης ευμάρειας, του ρατσιστικού λαϊκισμού, της αναξιοκρατίας και της πολιτικής διαφθοράς δεν αποτελεί εφαλτήριο για την επαγγελματική σταδιοδρομία της νέας γενιάς» παραδέχεται. «Ωστόσο, παραγνωρίζουμε το γεγονός ότι η οικονομική κακοδαιμονία και τα φαινόμενα κοινωνικής παρακμής συναντώνται και στο εξωτερικό, τόσο σε έκδηλες όσο και άδηλες μορφές. Δεν πιστεύω ότι υπάρχουν δρόμοι επαγγελματικής επιτυχίας στρωμένοι με τάπητες αξιοκρατίας. Συνεπώς, νομίζω ότι πρέπει να αποζητάμε την προσωπική και επαγγελματική εξέλιξή μας με αποφασιστικότητα και προσαρμοστικότητα, ώστε να μπορέσουμε να χτίσουμε τις ιδανικές συνθήκες, σε όποιο μέρος και αν πορευόμαστε».

Η Ελένη Αντωνιάδου (που δεν έχει δει ούτε ένα επεισόδιο του «Homeland», που δεν έχει καν τηλεόραση, και που στον πενιχρό προσωπικό της χρόνο κάνει αλεξιπτωτισμό ελευθέρας πτώσεως και πιλοτάρει μικρά αεροσκάφη Cessna) μιλάει εκτενώς για ένα από τα επιστημονικά οράματά της, την αναγεννητική ιατρική. Ετσι έχει βαφτιστεί η διερεύνηση της δυνατότητας αποκατάστασης της λειτουργίας των οργάνων και των ιστών, με τη βοήθεια των βλαστικών κυττάρων, η οποία γνωρίζει μεγάλη άνθηση τα τελευταία χρόνια. Η ίδια, μάλιστα, η ελληνίδα ερευνήτρια ήταν εκείνη που (μαζί με τη συμφοιτήτριά της Κλερ Κρόλεϊ στο Λονδίνο) δημιούργησε το 2009 την πρώτη τεχνητή τραχεία αλλά και το επιχειρηματικό σχέδιο, ώστε το ερευνητικό πειραματικό μοντέλο να μετατραπεί σε κλινικό προϊόν (η μελέτη τους κερδίζει το πρώτο βραβείο στο University College London, ενώ χάρη σε έναν «εθελοντή» καρκινοπαθή τελικού σταδίου, το 2011 πραγματοποιείται η πρώτη επιτυχημένη μεταμόσχευση τεχνητής τραχείας). Ενα πολλά υποσχόμενο αλλά πειραματικό ακόμη επιστημονικό πεδίο, η αναγεννητική ιατρική, φιλοδοξεί, μεταξύ άλλων, να γίνει το «αντίδοτο» στην πάταξη του εμπορίου οργάνων που μαστίζει τα τελευταία χρόνια τον πλανήτη (σύμφωνα με πρόσφατες αναφορές, στο Μπλανγκλαντές, φτωχοί χωρικοί πωλούν τους νεφρούς τους για 1.400 ευρώ, ενώ στην αιγυπτιακή έρημο του Σινά αφαιρέθηκαν όργανα από αφρικανούς πρόσφυγες).

«Ευελπιστώ ότι μέσω της δημιουργίας τεχνητών οργάνων που θα παρέχουν την ίδια λειτουργικότητα με τα αληθινά μοσχεύματα, σε μικρότερα ιατρικά κόστη, θα μειωθούν δραματικά τα ποσοστά του παραεμπορίου, εφόσον θα μειωθούν σημαντικά και οι ασθενείς στις λίστες αναμονής μοσχευμάτων. Οργανα, βέβαια, με αυξημένη πολυπλοκότητα, όπως η καρδιά και οι πνεύμονες, αποτελούν μακροπρόθεσμο ερευνητικό στόχο», σχολιάζει. Καθοριστική, όμως, εκτιμά ότι θα είναι η συμβολή της αναγεννητικής ιατρικής και στην καταπολέμηση του καρκίνου με την ανάπτυξη θεραπευτικών οδών και χημειοθεραπειών. «Ηδη έχει σημειωθεί σημαντική πρόοδος στη χρήση επαγόμενων πολυδύναμων βλαστοκυττάρων με βάση την ιδιότητά τους να διαφοροποιούνται σε συγγενείς κυτταρικούς τύπους, ώστε να αποτελούν εξειδικευμένους φορείς φαρμακευτικών ουσιών με ασφάλεια και ακρίβεια. Είναι επιτακτική η ανάγκη να εκλείψει η λογική τού να κόβεις ολόκληρο δάσος για να ξεφορτωθείς ένα ξερό δέντρο (δηλαδή να καταστρέφονται υγιείς ιστοί και κύτταρα ως θεραπευτική παρενέργεια)».

Η ίδια, που δεν περιορίστηκε ποτέ στο ασφαλές «κουκούλι» του εργαστηρίου αλλά αποτολμά κάθε χρόνο δύσκολες (και επώδυνες σε προσωπικό επίπεδο) ανθρωπιστικές αποστολές σε χώρες του Τρίτου Κόσμου (ως ενεργό μέλος του Διεθνούς Οργανισμού Ανακούφισης του Πόνου των Παιδιών), έχει βιώσει από πρώτο χέρι αποτρόπαιες ιστορίες βίαιης αφαίρεσης οργάνων: «Μια εμπειρία που με έχει σημαδέψει ως επιστήμονα και ως γυναίκα είναι αυτή ενός τετράχρονου αγοριού που μας έφεραν αναίσθητο στο κινητό ιατρείο μας, σε ορεινή περιοχή του Περού. Τον μετέφερε ένας βοσκός της περιοχής, ο οποίος, φοβούμενος μήπως δεν μας προλάβει, περπάτησε νύχτα-μέρα, διασχίζοντας δύο βουνά. Το τετράχρονο παιδί είχε εγκαταλειφθεί στα βουνά με έναν νεφρό, ενώ τού είχε αφαιρεθεί μεγάλο μέρος του δέρματος από την πλάτη. Ενιωσα πραγματικά δέος για αυτόν τον μικρό ήρωα και το σθένος του». Για τη βραβευμένη νεαρή επιστήμονα δεν πρόκειται για αυτάρεσκη, σελέμπριτι φιλανθρωπία, αλλά για προτεραιότητα ζωής. «Ο εθελοντισμός έχει νοηματοδοτήσει τη ζωή μου και έχει επαναπροσδιορίσει τις προσωπικές μου ιεραρχίες» σημειώνει. «Το πνεύμα του αλτρουισμού και της προσφοράς στον συνάνθρωπο μπορεί να αποτελέσει τη γενεσιουργό δύναμη για μια πιο ανθρώπινη κοινωνία. Η επιστημονική κοινότητα οφείλει να μην παραβλέπει αυτή την ηθική αρχή, που νομίζω ότι συμπυκνώνεται ιδανικά στη φράση του Αϊνστάιν: "Προσπάθησε να γίνεις όχι επιτυχημένος άνθρωπος, αλλά άνθρωπος με αξίες"».

Οσο για την έρευνά της στον Τομέα Βιοεπιστημών, Νανοτεχνολογίας και Εξερεύνησης του Πλανήτη Αρη της NASA στη Silicon Valley, επικεντρώνεται στην επίδραση της ακτινοβολίας στο νευρικό σύστημα των αστροναυτών (προ ημερών, μάλιστα, με την επιτυχή προσσελήνωση του παρθενικού κινεζικού διαστημικού αεροσκάφος, η ίδια βρισκόταν υπ' ατμόν, «γιατί το ρομπότ Υutu Rover που μεταφέρθηκε στο φεγγάρι άλλαξε τις ατμοσφαιρικές συνθήκες που μετρούσαμε εμείς στη NASA με το Lunar Atmosphere and Dust Enviroment Explorer και τρέχαμε να το διορθώσουμε!»).

Οπως εξομολογείται, η σχεδόν μεταφυσική σαγήνη που ασκούν επάνω της ο Γαλαξίας και η χαρτογράφησή του εγκαινιάστηκε πολύ νωρίς, όταν ικέτευε τους γονείς της να της αγοράσουν αφυδατωμένα «διαγαλαξιακά» γεύματα. «Ως παιδί με ενθουσίαζε καθετί που έχει να κάνει με το Διάστημα, από τα πρώτα βήματα του Αρμστρονγκ στη Σελήνη μέχρι να παρακολουθώ απλώς με τις ώρες τον έναστρο ουρανό. Είναι συγκλονιστική για εμένα η συνειδητοποίηση ότι αυτά τα αστέρια είναι το αποτέλεσμα μιας εξαιρετικά συντεταγμένης δόμησης που προέκυψε από το Μπιγκ Μπανγκ πριν από 13,7 δισεκατομμύρια χρόνια και αντιπροσωπεύουν μόλις το 4% από ό,τι υπάρχει εκεί έξω. Μου προκαλεί δέος το ότι είμαστε χαμένοι κάπου ανάμεσα στο αχανές του Διαστήματος και στην αιωνιότητα».

Στα εργαστήρια και στους διαδρόμους της NASA ήρθε σε επαφή με την crème de la crème του αεροδιαστήματος, μέσα σε αυτήν και ο προσωπικός της «ήρωας», ο επιστήμονας (πρώην αστροναύτης) Ρίτσαρντ Χιμπ: «Το καλοκαίρι ήμασταν σε ένα εστιατόριο με την ομάδα των βιοεπιστημόνων και τον ρώτησα αν τον ενοχλεί που ο κόσμος γύρω μας δεν τον αναγνώριζε. Μου απάντησε ότι μετά το τελευταίο διαστημικό ταξίδι του (Μάιος 1992, Πλήρωμα STS-49), λίγες ώρες μετά την προσεδάφιση, βγήκε έξω μαζί με τους δύο αστροναύτες του πληρώματός τους και τις οικογένειές τους για να δειπνήσουν και κανείς δεν τους αναγνώρισε. Μάλιστα, ενώ οι ειδήσεις στις τηλεοράσεις του εστιατορίου μετέδιδαν την επιτυχή αποστολή τους, κάποιος από τους πελάτες άλλαξε κανάλι. Χαμογελώντας, μου είπε ότι το να είσαι ήρωας είναι το πιο βραχύβιο επάγγελμα της Γης».

*Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino την Κυριακή 29 Δεκεμβρίου 2013

 

Τραγωδία στη Θεσσαλονίκη: Δασκάλα, μητέρα δύο παιδιών, σκοτώθηκε ενώ στόλιζε το σχολείο

Τραγικό θάνατο βρήκε το πρωί της Τετάρτης μία 41χρονη δασκάλα στο 21ο Δημοτικό Σχολείο Τούμπας στη Θεσσαλονίκη, η οποία έπεσε από ύψος 10 μέτρων, ενώ στόλιζε το σχολείο για τις γιορτές των Χριστουγέννων.

Σύμφωνα με πληροφορίες, η 41χρονη δασκάλα καλλιτεχνικών και μητέρα δύο παιδιών, ανέβηκε στην ταράτσα του σχολείου προκειμένου να στολίσει την πρόσοψη του κτιρίου.

Δυστυχώς, η γυναίκα πάτησε σε κεραμοσκεπή η οποία, όμως, στηριζόταν σε ψευδοροφή, με αποτέλεσμα να ανοίξει τρύπα και να βρεθεί στο κενό, πέφτοντας στο κλιμακοστάσιο.

Η άτυχη δασκάλα μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο όπου διαπιστώθηκε ο θάνατός της.

Σύμφωνα μάλιστα με πληροφορίες, ο σύζυγός της είναι καθηγητής στο πανεπιστήμιο Καλών Τεχνών, ενώ ένα από τα δύο παιδιά της πηγαίνει στο 21ο Δημοτικό Σχολείο,  ωστόσο, δεν έχει διευκρινιστεί αν την ώρα του τραγικού συμβάντος ήταν εκεί.

Η είδηση του θανάτους έχει βυθίσει σε θλίψη το σχολείο αλλά και το πανελλήνιο.

Μιλώντας στο TLIFE η η γραμματέας Δήμητρα Φώτου, του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων του 109ου Δημοτικού Σχολείου, που συστεγάζεται με το 21ο όπου κι έγινε το τραγικό συμβάν, είπε ότι η άτυχη δασκάλα ήταν η ψυχή του σχολείου στις εκδηλώσεις.

«Τη γνώριζα πολύ καλά.  Πρόπερσι ήταν και στο δικό μας σχολείο. Ό,τι ομορφιά διαθέτει το σχολείο μας την έχει κάνει η Ελευθερία. Ό,τι έχει να κάνει με ζωγραφική, καλλιτεχνικά, τα έχει κάνει εκείνη. Αν δείτε το σχολείο, τις πανέμορφες γωνιές, όλα οφείλονται σε εκείνη, πραγματικά. Το λάτρευε τόσο πολύ όλο αυτό που πέθανε κάνοντας αυτό που αγαπούσε» ανέφερε η κ. Φώτου.

«Τα παιδιά την αγαπούσαν πάρα πολύ, και από τα δύο σχολεία. Τα πιο πολλά παιδιά δεν έχουν συνειδητοποιήσει τι έχει γίνει... Δεν τους έχουμε πει. Ήταν δυστυχώς ακαριαίος ο θάνατος. Ανέβηκε στη σκάλα που οδηγεί στον κάτω όροφο και το στόλιζε με διάφορα θέματα κάθε φορά. Υπάρχει ένα μεγάλο κενό κι έπεσε από εκεί. Κάτω υπάρχει συντριβάνι και παγκάκια, είναι η τραπεζαρία που έτρωγαν τα παιδιά. Η κηδεία μάλλον θα γίνει αύριο» πρόσθεσε.

Πηγή : protothema.gr

28/2/2012 Εκδήλωση: «Η Γενιά του Μεσοπολέμου»

Πηγή: logotexnika-epikaira.blogspot.com

«Η Γενιά του Μεσοπολέμου»


Ομιλία - παρουσίαση της πρώτης ποιητικής γενιάς αμέσως μετά την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης, με έμφαση στους Νίκο - Γαβριήλ Πεντζίκη, Ζωή Καρέλλη, Γιώργο Θέμελη και Γ. Στογιαννίδη.

Ανάγνωση ποιημάτων τους από μέλη θεατρικών ομάδων του Α.Π.Θ.

Ομιλητές: Γ. Κεχαγιόγλου, Δ. Κόκκορης

Οργάνωση: Ιορδάνης Κουμασίδης

Διοργανώνεται στο πλαίσιο: 100 χρόνια ελεύθερη Θεσσαλονίκη 100 χρόνια Ποίηση.

(Αίθουσα Θεάτρου)
28/2/2012 ώρα 20.30

Γ. Βαφόπουλου 3, Θεσσαλονίκη
τηλ. 2310 424 132-3, FAX 2310 412 143

http://logotexnika-epikaira.blogspot.com/

Οι Minor Project, στα λημέρια μας...

Πηγή: news.youropia.gr

Η μουσική είναι ένα ποτάμι, που σε πλένει, σε ξυπνά, σε φέρνει στην κάθαρση σου. Αυτό ένιωσα όταν άκουσα τους Minor Project. Δεν θέλω να πω κάτι άλλο. Απλά, ψάξτε τους.

Έπρεπε να τους μιλήσω. Να τους γνωρίσω, κάτι. Και έτσι γνώρισα τον Στάθη. Τον Ευστάθιο Χρυσοβαλάντη Δράκο καλύτερα. Γιατί, τέτοιο επίθετο, δεν το κρύβεις. Και ξες τι του εύχομαι;
Να ξεράσει φωτιές στην ελληνική μουσική σκηνή, και να αφήσει το στίγμα του με τους Minor Project. Με τον Βίκτωρα Φορλίδα, τον Αλέξανδρο Μπαλτά και τον Γιώργο Κολοκυθά

Κρίση. Οικονομική. Μας έλειψε η κρίση, aka κριτική σκέψη; Φερόμασταν σαν κροίσοι; Πως σκέφτεται η γενιά μας πλέον; Για που το 'βαλε και πόσο σταθερά τα βήματά της;
Η αλήθεια είναι πως όντες, και οι τέσσερις, μη οικονομικά ανεξάρτητοι φοιτητές, την οικονομική κρίση την βιώνουμε κυρίως από την αναφορά σε αυτή… Αν δεν ήμασταν σίγουροι για την ύπαρξή της από γονείς, φίλους και πάει λέγοντας, πιθανόν να σκεφτόμασταν ότι είναι κάποιου είδους τεχνική μαζικού εκφοβισμού. Δυστυχώς δεν είναι. Ή αν είναι, έχει κάνει πολύ καλά τη δουλειά της…
Η κριτική σκέψη ήταν κάτι το οποίο ίσως δεν χρειάστηκε να εξασκήσουμε, δεδομένου του ότι ζούσαμε μια ζωή σαν κροίσοι, όπως λες. Μια ζωή παράδοξης ευημερίας, ας πούμε εμείς. Όπως αποδείχτηκε, η κριτική σκέψη είναι κάτι παραπάνω από τρόπος αντιμετώπισης προβλημάτων, είτε αυτά είναι οικονομικά, είτε άλλης φύσεως. Είναι τρόπος ζωής. Είναι μια φιλοσοφία, που ευτυχώς η γενιά μας έχει αρχίσει να την εξασκεί πιο μαζικά τον τελευταίο καιρό. Αυτό που έχουμε καταφέρει, είναι να συζητάμε για τα προβλήματά μας, μικρά ή μεγάλα. Να μην φοβόμαστε να τα αναλύσουμε και να διακρίνουμε τις πηγές τους. Να βλέπουμε τον συνάνθρωπο, σαν συμπάσχοντα και όχι σαν ανταγωνιστή. Ακόμα και αυτό είναι ένα πρώτο βήμα.

Όσον αφορά το αν θα υπάρξει δεύτερο ή τρίτο, κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά. Το σίγουρο είναι πως αν αποτελέσει αυτή η κουλτούρα κάποιου είδους μόδα, που θα κάνει τον κύκλο της και θα κοπάσει αμέσως μετά το τέλος του καταιγισμού ειδήσεων σχετικών με την κρίση από τα ΜΜΕ, είμαστε άξιοι της μοίρας μας.


Ελεύθερη δισκογραφία... Πρέπει να 'χεις balls για να το επιλέξεις. Πως νιώθετε για τούτη σας την κίνηση;
Ίσως πριν λίγα χρόνια να ήταν θέμα επιλογής. Επιλογή για μια πιο «ανεξάρτητη» στάση, μια προσπάθεια διαχωρισμού της προσωπικής σου μουσικής απόπειρας, ενάντια στην αδιάφορη ή και ιδιοτελή στάση των δισκογραφικών εταιριών.
Αρχίσαμε να παράγουμε μουσική εδώ και ένα χρόνο περίπου, οπότε οι επιλογές μας ήταν σαφείς. Είτε θα επιδιώξουμε να κυνηγήσουμε μια θέση σε κάποια από τις μεγάλες δισκογραφικές εταιρίες, εθελοτυφλώντας για τον επερχόμενο θάνατό τους, που πλέον αποτελεί γεγονός, είτε θα προσπαθούσαμε με τις δικές μας δυνάμεις και των ανθρώπων που εμπιστευόμαστε, ώστε να ακουστεί η μουσική μας λίγο πιο πέρα από την οικογένεια και την παρέα μας.

Όσον αφορά το πως νιώθουμε για την επιλογή μας να είμαστε όπως λες ανεξάρτητοι… Μάλλον νιώθουμε πως ότι γίνεται, γίνεται για καλό. Είναι καθαρά θέμα επιλογών. Νιώθουμε λιγότερο αγχωμένοι σχετικά με το αν η μουσική μας θα γίνει ευρέως γνωστή και θα αποφέρει οικονομικά κίνητρα σε κάποιον τρίτο για να μας «στηρίξει». Αν αυτό μπορείς να το αποκαλείς στήριξη…
Αισθανόμαστε χαρούμενοι, γιατί με τους ανθρώπους που συνεργαζόμαστε έχουμε αναπτύξει τη δική μας χημεία και αυτό δεν συγκρίνεται με κανένα label.
Όσον αφορά τα αρνητικά, ίσως να νιώθουμε ότι δεν έχουμε ιδέα για το που θα πάει, αν θα πάει κάπου παραπέρα. Βέβαια η άγνοια του μετά, δεν έβλαψε ποτέ κανέναν. Ίσως τον ταρακούνησε λίγο, αλλά νέα παιδιά είμαστε. Από αντοχές άλλο τίποτα.

Πόσα από κείνα που κοσμούν τ' αυτιά μας και φτιάχνετε είναι προσωπικές ιστορίες; Πόσα πατούν σε αναμνήσεις; Τι σας κάνεινα γράφετε σ'αυτούς τους καιρούς;
Χμ.. Αν κοιτάξει κάποιος το booklet με τους στίχους νομίζω καταλαβαίνει πως τα λόγια για το κάθε τραγούδι είναι είτε ένα προσωπικό ξέσπασμα απέναντι σε ανθρώπους που μας αγάπησαν υπερβολικά, είτε σε άλλους που άθελα ή ηθελημένα μας καταπίεσαν. Σε άλλους που μας κούρασαν ή μας δημιούργησαν μια εικόνα για μας λίγο πιο διαφορετική από ό,τι την είχαμε ονειρευτεί στα 15. Αφήγηση ιστοριών δεν υπάρχει. Σαφή αναφορά σε αναμνήσεις, επίσης δεν υπάρχει. Υπάρχει όμως σε συναισθήματα που μου προκάλεσε η κάθε ανάμνηση και είχα την ανάγκη να τα γράψω γιατί κάποια στιγμή θα εκρήγνυνταν… Κι αν κατάφεραν να κάνουν αυτό το «μπαμ» πάνω στο εκάστοτε τραγούδι, αυτό είναι μια λύτρωση. Ίσως να' ναι και αυτός ο λόγος. Δεν μπορείς να τα πεις κάπως αλλιώς, ή και να τα πεις, δεν θα σε πάρει κανείς στα σοβαρά.

Διαλέξτε μου έναν Έλληνα καλλιτέχνη. Και πείτε μου γιατί αυτόν. Γιατί τον αγαπάτε, γιατί τον μισείτε, γιατί σας στιγμάτισε.
Και τώρα τα δύσκολα.
Γιατί, όντως, το να πεις ότι αγαπάς κάποιον καλλιτέχνη, είναι σχετικά εύκολο. Βλέπεις ποιος σε έχει επηρεάσει, ποιον ακούς από τα 15 σου και συνεχίζεις να περιμένεις δουλειά του, σαν το τότε δεκαπεντάχρονο.
Μιλώντας για Έλληνα καλλιτέχνη της νέας γενιάς, θα διαλέγαμε τον Βασιλικό. Όσος χρόνος κι αν έχει περάσει από τις κυκλοφορίες των Raining Pleasure, έχει αποδείξει πως αυτό που γινόταν αποτέλεσε όντως ένα κίνητρο κι έναν σταθμό για την αγγλόφωνη ελληνική σκηνή όπως είναι σήμερα. Εκτός αυτού, συνεχίζει να εξελίσσεται και κάθε φορά έχει κάτι νέο να παρουσιάσει. Κυνηγά πάντα την μουσική του καριέρα σαν να βγήκε χθες στην επιφάνεια και αυτό είναι τόσο αξιοζήλευτο όσο και σπάνιο.

Το μόνο που μπορώ να πω ότι μας έκανε αρνητική εντύπωση, είναι πως οι δίσκοι που είχαν κυκλοφορήσει από την εταιρία τους, κοστολογούνται ακόμη στα 18 με 20 ευρώ, από μια πρόσφατη μας βόλτα στα μαγαζιά. Προφανώς δεν φταίει η μπάντα, αλλά η δράση της εταιρίας τους. Καλό είναι να υπάρχει μια κάποια παρακολούθηση της εμπορικής διάθεσης, ειδικά όταν έχει να κάνει με επίσημη κυκλοφορία και μια τόσο δύσκολη επικρατούσα οικονομική κατάσταση.


Περιέγραψέ μου πλέον την καθημερινότητά σας; Τι αλλάζει, ποιοι οι χρόνοι, ποια η οικονομική άνεση και κατάσταση;
Αν και δεν έχει περάσει πολύς καιρός από την κυκλοφορία του δίσκου, η αλήθεια είναι πως υπάρχουν αλλαγές. Ευχάριστες αλλαγές. Αφιερώνουμε, εκ των πραγμάτων, περισσότερο χρόνο στη μουσική μας, στις πρόβες, στην επικοινωνία με ανθρώπους τους οποίους, υπό άλλες συνθήκες, πιθανόν να μη γνωρίζαμε ποτέ.
Όσον αφορά το οικονομικό θέμα, ήταν κατά πολύ χειρότερα στην περίοδο της προετοιμασίας του δίσκου, γιατί μια ανεξάρτητη παραγωγή βαραίνει τον ίδιο τον καλλιτέχνη. Και στην δική μας περίπτωση, τις οικογένειες μας.
Αφού τελείωσε αυτό, μπορούμε να σπαταλήσουμε (με την καλή έννοια πάντα) την όποια σκέψη μας στην παραγωγή νέας μουσικής, τις ζωντανές παρουσιάσεις και φυσικά την ενασχόληση με τις σπουδές μας. Οι οποίες, για κάποιους, αφέθηκαν σε… standby mode περιμένοντας το play να πατηθεί. Κάπου εδώ είναι που το πατάμε!
Πως σκέφτεστε το αύριο; Της χώρας μας, της ελληνικής μουσικής, το δικό σας, της νεολαίας;
Το εγγύς χθες, το δικό μας χθες, ήταν πολύ όμορφο…
Η τελευταία χρονιά, το 'χουμε πει και το ξαναλέμε, πως ήταν από τις πιο παραγωγικές μας. Το δικό μας αύριο, θέλουμε να πιστεύουμε πως θα συνεχιστεί κατ' αυτό τον τρόπο. Μπορεί να 'ναι δύσκολο πλέον, αλλά όλοι θέτουμε τους στόχους μας και αν τους καταφέρουμε, έχει καλώς. Διαφορετικά, η προσπάθεια και μόνο σε ικανοποιεί.
Το μέλλον της ελληνικής μουσικής, νομίζω πως έχει ήδη αρχίσει να σκιαγραφείται. Είναι φωτεινό, πολύ φωτεινό. Μακριά από δεσμεύσεις και γκρίνιες. Είναι σχεδόν σίγουρο σήμερα, πως αν μια τέχνη δεν αποφέρει χρηματικές απολαβές, αυτή είναι η μουσική. Οπότε, είτε θα αναγκαστείς να ζήσεις μακριά από αυτή είτε θα ασχολείσαι μαζί της για τον ρομαντικό λόγο που ξεκίνησες. Γιατί την αγαπάς. Με το κίνητρο αυτό, μόνο κερδισμένη μπορεί να βγει η ελληνική μουσική. Και η μουσική γενικότερα.


http://news.youropia.gr/post.php?id=56937